मुख्य सामग्रीवर वगळा

दिवास्वप्न

'पितृकृपा' नावाचा भला मोठा बंगला होता त्याचा. शिसवी देव्हारा असलेल्या देवघरातल्या विविध देवांना नमस्कार करून तो निघाला. तितक्यात बायकोनं केशरी दूध आणलं. ते पिता पिता तिच्याशी जुजबी काही बोलून तो बाहेर पडला. दारात पांढरीशुभ्र, चार बांगड्यावाली ऑडी उभी होती. रुबाबात ड्रायव्हर शेजारच्या सीटवर बसून त्यानं हातातल्या महागड्या मोबाईलवरून कुणा कार्यकर्त्याला फोन लावला. यावेळच्या इलेक्शनला त्याला आमदारकीचा चान्स होता.

ही सगळी किमया होती वांग्यांची. मागल्या मोसमात त्यानं त्याच्या दहा एकरात वांगी लावली होती. त्याचे त्याला जवळपास एकशे दहा कोटी मिळाले होते. त्याच बळावर हे सगळं जुळून येणार होतं... 

अचानक गाडीला जोरदार गचका बसला...

दचकून त्यानं पाहिलं तर मुकादमानं कमरेत लाथ घातली होती व तो ओरडत होता, XXX ऊठ. झोपा काय काढतो? ती खोकी काय तुझा बाप उचलणार आहे का?  

त्यानं हताशपणे फडका खांद्यावर टाकला व ज्या जमिनीवर त्याच्या बापजाद्यांनी पोटापुरती पिकं काढली होती त्याच जमिनीवर उभ्या राहिलेल्या कारखान्यातली खोकी उचलायला चालू लागला... 


Ⓒ मिलिंद लिमये

टिप्पण्या

  1. भयानक दिवास्वप्न! पण वास्तव तर याहून भयाण आहे. पेकाटात लाथ बसली तरी, स्वप्नातून बाहेर यायची मानसिकताच नाही. एक सिरीयल संपून पुढची सुरु व्हावी.... किंवा आजच्या एपिसोडमध्ये जाग आली तरी उद्या नवा एपिसोड सुरूच... दिवास्वप्न तेच... आजच्या एपिसोडमध्ये सासू दुष्ट तर उद्या नणंद... पुढील दिवास्वप्न तसेच
    सुरु. या काळ झोपेतून जाग येणार का? यांचे करते करविते त्यांना पुन्हा अफूची गोळी देऊन झोपवणार ...सर्वार्थाने!

    उत्तर द्याहटवा

टिप्पणी पोस्ट करा

या ब्लॉगवरील लोकप्रिय पोस्ट

पक्षी उडोनि जाई...

 वर्षातून दोन वेळा, दर सहा महिन्यांनी, मला या परिस्थितीचा सामना करावा लागतो. माझ्या सीएच्या व्यवसायात वर्षातून दोन वेळा, परीक्षा पास झाल्यानंतर मुलं आमच्या ऑफिसमधे आर्टिकलशिपसाठी येतात. तीन वर्षं काम करतात व एक दिवस त्यांची आर्टिकलशिप संपते. आणि हा जो 'एक दिवस' असतो ना तो फार त्रासदायक असतो. आता दर सहा महिन्यांनी इतकी मुलं येतात, तीन वर्षांनी ती जाणारच असतात. मग त्यात इतकं त्रासदायक काय? असा प्रश्न पडूच शकतो. कदाचित असंही असेल की याचा त्रास मलाच होतो.  तो एक दिवस येतो. दोघं तिघं केबिनमधे येतात. काय रे...??? सर, आज आमचा लास्ट डे... आं, संपली तीन वर्षं? हो ना सर. कळलीच नाहीत कशी संपली... त्याचं काय आहे ना, ही जी काही तीन वर्षं असतात ना ती म्हणजे केवळ तीन गुणिले तीनशे पासष्ट इतकाच हिशेब नसतो. आला ऑफिसमधे, गेला क्लायंटकडे, केलं काम, झाली तीन वर्षं असा कोरडा कार्यक्रमही नसतो. बघता बघता एक वेगळा बंध निर्माण करणारी ही तीन वर्षं असतात. पहिल्या दिवशी कोण कुठला माहीतही नसणारा मुलगा, शेवटच्या दिवशी गळ्यातला ताईत झालेला असतो. एखादी मुलगी, एखादी का बहुतेक सगळ्याच, सासरी जाताना रडावं तशी रडत

विस्कटलेला अल्बम

खरं तर फोटोंचा अल्बम बघणं हा एक मस्त टाईमपास असतो. सर्वसाधारणपणे कुठल्याही चांगल्या निमित्तानं कुठे गेल्यानंतर किंवा लोक जमल्यानंतर काढलेले हे फोटो एखाद्या टाईममशीनप्रमाणे आपल्याला भूतकाळात हिंडवून आणतात. मग तो एखादा जुना, कृष्णधवल फोटोंचा अल्बम असो वा एखाद्या मोबाईलमधली गॅलरी.  परवा जवळजवळ अडीच वर्षांनी आफ्रिकेला येणं झालं. गेली अनेक वर्षं इथे येत असल्यामुळे इथे काम करणारे अनेक जण माझे चांगले मित्र आहेत. नेहमीप्रमाणे संध्याकाळी अकाउंट्स, फायनान्स मधल्या लोकांचं गेट टुगेदर ठरलं. मी तिथे गेल्यावर सगळे माझ्याभोवती जमले. बहुतेक चेहरे ओळखीचे होते. काही नवीन चेहरेही होते. काही परिचित चेहरे दिसत नव्हते. पण तिथे असलेल्या प्रत्येक चेहऱ्यावर काही वेगळेच भाव असल्याचा मला भास झाला. वेलकम बॅक टू आफ्रिका, नाईस टू सी यू आफ्टर अ लॉन्ग टाईम वगैरे वाक्य म्हणली गेली.  मात्र ह्या सगळ्या वाक्यांमागचं खरं वाक्य होतं,  हॅपी टू सी यू अलाइव्ह...    कुणी एकानं लेट्स कॅच अप व्हेअर वी लेफ्ट म्हणत मागल्या वेळच्या गेट टुगेदरचा अल्बम लॅपटॉपवर उघडला. परिणाम उलटाच झाला. सगळेच जण गप्प होऊन कुठेतरी हरवल्यासारखे झाले. क

गझलशाळेत डोकावताना

 जे कोणी मला ओळखतात त्यांना आजचे हे शीर्षक वाचून जरा नवलच वाटले असेल. मी आणि गझल? ज्या इसमाचा बडबडगीतांशीही संबंध नाही तो थेट गझलबद्दल काहीतरी कसा काय लिहू शकतो? ही शंका रास्त असली तरी त्याचा दोष माझ्यावर येत नाही. खरं म्हणाल तर बालकवी, कुसुमाग्रज, विंदा, पाडगावकर (अगदी लिज्जत पापडासकट) यांच्या कविता मला आजही आवडतात. ग्रेस, जी ए, यांच्या कविता कधीच कळल्या नाहीत हेही प्रामाणिकपणे मान्य करतो.  पण एकूणच कवितांच्या बाबतीत माझा 'औरंगजेब' करायचं श्रेय माझ्या, मुख्यतः कॉलेजमधल्या, वर्गमित्रांना जातं. कुठल्यातरी मुलीच्या एकतर्फी प्रेमात पडायचं, तिला सरळ जाऊन विचारायचं डेरिंग बहुधा नसायचंच. मग यांचा एकतर्फी प्रेमभंग व्हायचा. की झालं, डायरिया झाल्यासारख्या प्रेमभंगाच्या कविता सुरु. फार सावध रहायला लागायचं ह्या प्रेमभंग्यांपासून. चुकून कधी कोणी गाफीलपणे यांच्या हातात सापडला तर तो मुलगा पुढले तीन दिवस कॉलेजला येत नसे. सगळे लेकाचे पुलंच्या नानू सरंजामेछाप कविता पाडायचे. तेच ते, 'मला गिळायचं आहे ब्रह्मांड' किंवा 'मी झोपतो करून हिमालयाची उशी' वगैरे वगैरे. अनेकांच्या कविता ऐकून