आयुष्याच्या प्रत्येक टप्प्यावर आपल्याला एखादा माणूस असा भेटतो की ज्याला आपण आधी कधी पाहिलेलंही नसतं. पण काही वेळातच वर्षानुवर्षांची ओळख असल्यागत धागे जुळतात. सोप्या मराठीत सांगायचं तर 'वेव्हलेंग्थ' जुळते. त्या दोघांची वेव्हलेंग्थ अशीच जुळली.
दोघांपैकी जो मोठा होता त्याला तीन मुली होत्या. त्यापैकी थोरल्या दोघींची लग्न होऊन त्यांना पोरंही झाली होती. तिसरं शेंडेफळ जरा लाडोबा होतं. तिचंही लग्नाचं वय झालं होतं. बापानं आजवर जवळजवळ पंचवीस स्थळं आणली होती. पण हिला एक काही पसंत पडत नव्हतं. कोणी चम्याच आहे, तर कोणी राक्षस आहे. कोणाची आईच माकडीणीसारखी दिसतेय, तर कोणाचा बापच जाडभिंग्या आहे, असली कारणं सांगून नकारघंटा ठाणठाण वाजत होती. पण आपल्या ह्या अप्सरेगत शेंडेफळासाठी तो चपला झिजवत होता. अचानक एकेदिवशी शेंडेफळानंच त्याचा प्रॉब्लेम सोडवला. ऑफिसमधून येताना एकाला घेऊन आली व ह्याच्याशी मी लग्न करतेय म्हणून ओळख करून दिली. एकूण बरा वाटलं तो त्याला. पण शेवटी बापाचं काळीज होतं ते, काळजी तर वाटलीच.
काळजी वाटणंही स्वाभाविक होतं. खूप कष्टातून तो पुढं आला होता. पाच बहिणींचा एकटा भाऊ होता तो. परिस्थितीमुळे जास्त शिक्षण घेता आलं नव्हतं. पण अंगभूत गुणांच्या जोरावर सरकारी नोकरी मिळवली. जिद्दीने स्वतःचा बंगला बांधला. त्यासाठी नवराबायकोनी अमाप कष्टही केले होते. हमालीचा एक रुपया वाचवायला सायकलवरून सिमेंटची पोती आणली होती. खूप मेहेनतीनं बंगल्याभोवती बाग फुलवली होती. छंद पण व घरच्या भाज्यांमुळे पैशाची बचत पण. ह्या सर्व कष्टांचं फळ दोन चांगल्या जावयांच्या रूपानं मिळालं होतं. प्रश्न आता तिसऱ्याचाच होता.
साखरपुडा तर झाला पण काही कारणानं लग्न थोडं उशिरा होतं. मधल्या काळात हा तिसरा जवळजवळ रोज घरी येत असे. आणि ह्याच काळात दोघांची वेव्हलेंग्थ जुळली. मोठा तसा बोलका नव्हता, पण छोटा पक्का बोलघेवडा. हळूहळू छोट्यानं मोठ्याला बोलतं केलं. कुठल्या कुठल्या गप्पा मारायचे दोघं. मोठ्याला खायला बनवायला आवडायचं आणि छोटा पक्का खवय्या. मग मोठा कधी शिरा बनवायचा. पिठलं तर जाम भारी बनवायचा. दोघांनाही कार मधून भटकायला आवडायचं. त्यातही दोघांचा आवडीचा छंद म्हणजे गाडीला आडवं आलेल्याला वेचक शिव्या घालणे. छोट्याच्या शिव्यांच्या संपत्तीवर मोठा जाम खूष असायचा. मोठाही काही कमी नव्हता. लोकांना चपखल नावं ठेवण्यात त्याचा हात कुणीही धरला नसता. कुणाला माठ्या म्हण, त्याच्या बायकोला अंबा म्हण, दुसऱ्या एका जोडप्याला दादा कोंडके, उषा चव्हाण म्हण, असले धंदे चालायचे. त्याची बायको कधी कधी त्याच्यावर चिडायची तर लाल लाल होईस्तवर हसायचा. खरं सांगायचं तर ह्या असल्या गोष्टी करायला तल्लख विनोदबुद्धी लागते जी त्याच्याकडे भरपूर होती. दोघांची अजून एक कॉमन आवड म्हणजे बॉक्सिंग. टीव्हीवर बॉक्सिंगची मॅच असली की हाण, मार असे दोघांचे आरडेओरडे चालायचे.
तिसरीच्या लग्नानंतर मात्र तो खूप उदास झाला. हार्टचाही त्रास सुरु झाला. तिच्या मुलावर त्याचा फार जीव होता. 'माझा कृष्ण आहे' म्हणायचा. थोरल्या चिडायच्या. हिचा तेव्हढा कृष्ण, आमचा तो पेंद्या. यावर तो फक्त हसायचा. पुढे हळूहळू तब्येत खालावली व अखेर एक दिवस तो गेला.
छोट्यानं त्याचा एक मस्त मित्र गमावला होता.
दोघांपैकी जो मोठा होता त्याला तीन मुली होत्या. त्यापैकी थोरल्या दोघींची लग्न होऊन त्यांना पोरंही झाली होती. तिसरं शेंडेफळ जरा लाडोबा होतं. तिचंही लग्नाचं वय झालं होतं. बापानं आजवर जवळजवळ पंचवीस स्थळं आणली होती. पण हिला एक काही पसंत पडत नव्हतं. कोणी चम्याच आहे, तर कोणी राक्षस आहे. कोणाची आईच माकडीणीसारखी दिसतेय, तर कोणाचा बापच जाडभिंग्या आहे, असली कारणं सांगून नकारघंटा ठाणठाण वाजत होती. पण आपल्या ह्या अप्सरेगत शेंडेफळासाठी तो चपला झिजवत होता. अचानक एकेदिवशी शेंडेफळानंच त्याचा प्रॉब्लेम सोडवला. ऑफिसमधून येताना एकाला घेऊन आली व ह्याच्याशी मी लग्न करतेय म्हणून ओळख करून दिली. एकूण बरा वाटलं तो त्याला. पण शेवटी बापाचं काळीज होतं ते, काळजी तर वाटलीच.
काळजी वाटणंही स्वाभाविक होतं. खूप कष्टातून तो पुढं आला होता. पाच बहिणींचा एकटा भाऊ होता तो. परिस्थितीमुळे जास्त शिक्षण घेता आलं नव्हतं. पण अंगभूत गुणांच्या जोरावर सरकारी नोकरी मिळवली. जिद्दीने स्वतःचा बंगला बांधला. त्यासाठी नवराबायकोनी अमाप कष्टही केले होते. हमालीचा एक रुपया वाचवायला सायकलवरून सिमेंटची पोती आणली होती. खूप मेहेनतीनं बंगल्याभोवती बाग फुलवली होती. छंद पण व घरच्या भाज्यांमुळे पैशाची बचत पण. ह्या सर्व कष्टांचं फळ दोन चांगल्या जावयांच्या रूपानं मिळालं होतं. प्रश्न आता तिसऱ्याचाच होता.
साखरपुडा तर झाला पण काही कारणानं लग्न थोडं उशिरा होतं. मधल्या काळात हा तिसरा जवळजवळ रोज घरी येत असे. आणि ह्याच काळात दोघांची वेव्हलेंग्थ जुळली. मोठा तसा बोलका नव्हता, पण छोटा पक्का बोलघेवडा. हळूहळू छोट्यानं मोठ्याला बोलतं केलं. कुठल्या कुठल्या गप्पा मारायचे दोघं. मोठ्याला खायला बनवायला आवडायचं आणि छोटा पक्का खवय्या. मग मोठा कधी शिरा बनवायचा. पिठलं तर जाम भारी बनवायचा. दोघांनाही कार मधून भटकायला आवडायचं. त्यातही दोघांचा आवडीचा छंद म्हणजे गाडीला आडवं आलेल्याला वेचक शिव्या घालणे. छोट्याच्या शिव्यांच्या संपत्तीवर मोठा जाम खूष असायचा. मोठाही काही कमी नव्हता. लोकांना चपखल नावं ठेवण्यात त्याचा हात कुणीही धरला नसता. कुणाला माठ्या म्हण, त्याच्या बायकोला अंबा म्हण, दुसऱ्या एका जोडप्याला दादा कोंडके, उषा चव्हाण म्हण, असले धंदे चालायचे. त्याची बायको कधी कधी त्याच्यावर चिडायची तर लाल लाल होईस्तवर हसायचा. खरं सांगायचं तर ह्या असल्या गोष्टी करायला तल्लख विनोदबुद्धी लागते जी त्याच्याकडे भरपूर होती. दोघांची अजून एक कॉमन आवड म्हणजे बॉक्सिंग. टीव्हीवर बॉक्सिंगची मॅच असली की हाण, मार असे दोघांचे आरडेओरडे चालायचे.
तिसरीच्या लग्नानंतर मात्र तो खूप उदास झाला. हार्टचाही त्रास सुरु झाला. तिच्या मुलावर त्याचा फार जीव होता. 'माझा कृष्ण आहे' म्हणायचा. थोरल्या चिडायच्या. हिचा तेव्हढा कृष्ण, आमचा तो पेंद्या. यावर तो फक्त हसायचा. पुढे हळूहळू तब्येत खालावली व अखेर एक दिवस तो गेला.
छोट्यानं त्याचा एक मस्त मित्र गमावला होता.
टिप्पण्या
टिप्पणी पोस्ट करा