मुख्य सामग्रीवर वगळा

भावलेल्या व्यक्तिरेखा - ट्रेलर

वस्तुतः मी चित्रपटप्रेमी नाही. फावल्या वेळात चित्रपट बघण्यापेक्षा काहीतरी वाचायला मला जास्त आवडतं. म्हणजे असं नाही की मी पिक्चर्स पहातच नाही. कॉलेजला असताना लेक्चर बुडवून थोड्याफार मॅटिनी 'टाकल्या' आहेत. पण थोड्याच. फार नाहीत. मी आयुष्यातले सगळ्यात जास्त पिक्चर्स पाहीले असतील ते माझ्या सीएच्या आर्टिकलशिपच्या तीन वर्षांच्या काळात. 

मी ज्या फर्ममधे काम करत होतो तिथे बरेचवेळा, बरेच दिवस, बाहेरगावी कामासाठी जावे लागायचे. त्याकाळी आजच्यासारखे सत्राशेसाठ चॅनेल्स, ओटीटी, वगैरे काही नव्हतं. त्यामुळे ज्या गावी जायचो तिथे असलेल्या टॉकीजमधे असेल तो पिक्चर बघणे, एव्हढा एकच मनोरंजनाचा मार्ग उपलब्ध असायचा. मग त्यापायी आम्ही अनेक अत्रंगी उद्योगही केले. एका गावात मोजून सात टॉकीज होत्या. आम्ही प्रत्येक टॉकीजला एक वार बहाल केला. त्या वारी त्या टॉकीजला जो कुठला पिक्चर असेल तो बघायचा असा नियम. अनेकवेळा मागच्याच आठवड्यातला पिक्चर बदललेला नसायचा. तरीही तोच पिक्चर बघायचा. नियम म्हणजे नियम. दुसऱ्या एका गावात एकच टॉकीज होती. तिथे 'त्रिदेव' लागला होता. त्या गावात कामही दोन तीन दिवसाचं होतं. मी व माझ्या सहकारी मित्रानं, तीन दिवस रोज त्रिदेव पाहिला. एका गावात फिरती तंबू टॉकीज आली होती. तिथे दहा वेळा रीळ तुटत तुटत, एक डाव भुताचा पाहिला होता.

काही वेळा, एखाद्या मित्राच्या अंगात सैतान शिरायचा व तो काहीही करायचा. एकदा नाशिकला 'दो गज जमीन के नीचे' बघायला गेलो. हा पिक्चर खरं तर एक बरा भयपट आहे. आम्ही सगळ्यांनी तो आधी पाहीला होता. आता दुसऱ्यांदा जरी बघत असलो तरी गप बघावा की नाही. पण एकाच्या अंगात सैतान आला. त्यानं 'आता बघ हं, त्या पेटीतून हात बाहेर येईल बरं का', किंवा 'त्या गाडीच्या मागच्या सीटवर मुडदा आहे', वगैरे कॉमेंटरी सुरू केली. मग बाकीचेही चेवले व सगळं पुढचं सांगू लागले. आजूबाजूचे लोक जाम वैतागले होते. आमचे तीन तास मजेत गेले. थोडक्यात वाचलो असंही म्हणता येईल कारण अजून थोडावेळ गेला असता तर मारामाऱ्या झाल्या असत्या. 

नमनाला एव्हढं घडाभर तेल जाळायचं कारण असं की या सगळ्या प्रकारात काही व्यक्तिरेखा मला फार भावल्या. त्यामागे ती व्यक्तिरेखा रंगवणाऱ्या कलाकाराचा जेव्हढा हात आहे, तेव्हढाच ती व्यक्तिरेखा लिहिणाऱ्या लेखकाचा व त्या चित्रपटाच्या दिग्दर्शकाचाही आहे. गेल्या दोन लॉकडाऊनमधे अनेक चित्रपट पुन्हा पाहीले म्हणा, पाहावे लागले म्हणा, पण अनेक आवडलेल्या व्यक्तिरेखा पुन्हा भेटल्या, काही नव्यानं कळल्या. 

पुढल्या काही दिवसात अशा काही आवडलेल्या व्यक्तिरेखांबद्दल लिहीणार आहे, असं म्हणतोय. 

पिक्चरसंबंधीच लिहितोय तर त्याच परिभाषेत बोलायचं म्हणून हा 

ट्रेलर... 


Ⓒ मिलिंद लिमये




 

टिप्पण्या

टिप्पणी पोस्ट करा

या ब्लॉगवरील लोकप्रिय पोस्ट

मुस्कान

आज अनेक महिन्यांनी जुन्या ऑफिसच्या बाजूला जाणं झालं. सिग्नलला एक छोटं पोरगं लोखंडी रिंगमधून आत बाहेर व्हायचा खेळ करत होतं. मी सहजच ती कुठे दिसत्येय का ते बघू लागलो. खूप पूर्वी माझ्या रोजच्या यायच्या जायच्या रस्त्यावर एका सिग्नलला ती दिसायची. तिच्या लहान भावाबरोबर लोखंडी रिंगच्या साहाय्यानं काही खेळ करून दाखवायची. रस्त्याच्या कडेला तिची आई, असेल विशीबाविशीची, ढोलकं वाजवत बसलेली असायची. ही सुद्धा फार मोठी नव्हती. आठ दहा वर्षांचीच होती. इतर लोकांकडे पैसे मागायची, पण माझ्याकडे कायम प्यायला पाणी मागायची. एकदा हे माहीत पडल्यानंतर मीही आवर्जून एखादी बाटली जवळ ठेवायचो व तिला देऊन टाकायचो. कधीमधी एखादा बिस्किटाचा पुडा द्यायचो. काळीसावळी होती पण दात मात्र पांढरेशुभ्र, एखाद्या टूथपेस्टच्या जाहिरातीतल्या सारखे होते. पाणी दिल्यावर मनापासून हसायची आणि थँक यू हं काका असं म्हणून पुढे जायची. तिचं ते निर्व्याज हसणं खरंच लोभसवाणं होतं.  मधल्या काळात तिचं नाव मुस्कान आहे असं कुणीतरी सांगितलं. आम्ही नवीन ऑफिस घेतल्यानंतर त्या रस्त्यावरून येणं जाणं संपलं. मधे एकदा तिकडे गेलो असता भेटली होती. त्याही वेळी...
८ टिप्पण्या
अधिक वाचा

आनंद मरा नहीं, आनंद मरतें नहीं...

अंतरराष्ट्रीय विमानप्रवास करताना सर्वसाधारणपणे मी जास्तीत जास्त झोप घ्यायचा प्रयत्न करतो. जागं राहून समोरच्या स्क्रीनवर काहीतरी बघत बसण्यापेक्षा झोप घेतली की जेटलॅगचा त्रास कमी होतो असा माझा अनुभव आहे. अर्थात पूर्ण वेळ तर काही आपण झोपू शकत नाही. तर अशा मधल्या जागृतावस्थेत सहज 'ह्या फ्लाईटवर काय काय आहे' ते बघू जाता मला १९७१ चा 'आनंद' सापडला. हा माझा अतिशय आवडता चित्रपट आहे. अगणित वेळा बघितल्यामुळे फ्रेम बाय फ्रेम, सर्व डायलॉगसकट मला हा चित्रपट तोंडपाठ आहे. तरीही पुन्हा बघितला. पुन्हा हसलो. पुन्हा रडलो. हसता हसता रडलो... हा चित्रपट संपल्यानंतर मनात एक वेगळीच पोकळी, एक विचित्र शांतता निर्माण होते. आपण अंतर्मुख होऊन जातो. मनात विचारांचं काहूर माजतं. ह्यावेळी विचारांनी काही एक वेगळीच दिशा धरली....  - बाबू मोशाय, जिंदगी लंबी नहीं, बडी होनी चाहिए म्हणणारा आनंद (राजेश खन्ना) - अभिनयाची पराकाष्ठा करणारी, तरीही चेहऱ्यावर सुरकुतीही न पडणारी, बाबू मोशायची प्रेयसी रेणू (सुमिता संन्याल) - सदाबहार डॉ प्रकाश कुलकर्णी (रमेश देव) - त्याची पडद्यावरची व जीवनातलीही सहधर्मचारिणी सुमन (सीमा ...
७ टिप्पण्या
अधिक वाचा

पक्षी उडोनि जाई...

 वर्षातून दोन वेळा, दर सहा महिन्यांनी, मला या परिस्थितीचा सामना करावा लागतो. माझ्या सीएच्या व्यवसायात वर्षातून दोन वेळा, परीक्षा पास झाल्यानंतर मुलं आमच्या ऑफिसमधे आर्टिकलशिपसाठी येतात. तीन वर्षं काम करतात व एक दिवस त्यांची आर्टिकलशिप संपते. आणि हा जो 'एक दिवस' असतो ना तो फार त्रासदायक असतो. आता दर सहा महिन्यांनी इतकी मुलं येतात, तीन वर्षांनी ती जाणारच असतात. मग त्यात इतकं त्रासदायक काय? असा प्रश्न पडूच शकतो. कदाचित असंही असेल की याचा त्रास मलाच होतो.  तो एक दिवस येतो. दोघं तिघं केबिनमधे येतात. काय रे...??? सर, आज आमचा लास्ट डे... आं, संपली तीन वर्षं? हो ना सर. कळलीच नाहीत कशी संपली... त्याचं काय आहे ना, ही जी काही तीन वर्षं असतात ना ती म्हणजे केवळ तीन गुणिले तीनशे पासष्ट इतकाच हिशेब नसतो. आला ऑफिसमधे, गेला क्लायंटकडे, केलं काम, झाली तीन वर्षं असा कोरडा कार्यक्रमही नसतो. बघता बघता एक वेगळा बंध निर्माण करणारी ही तीन वर्षं असतात. पहिल्या दिवशी कोण कुठला माहीतही नसणारा मुलगा, शेवटच्या दिवशी गळ्यातला ताईत झालेला असतो. एखादी मुलगी, एखादी का बहुतेक सगळ्याच, सासरी जाताना रडावं तशी रड...
७ टिप्पण्या
अधिक वाचा