अगदी बालवर्गात असल्यापासून, मी पुण्यात येणारी दिंडी पहायला जातो आहे. पुढे शालेय जीवनात प्रत्यक्ष दिंडीतही भाग घेतला. माझ्या आठवणीतले वारकरी हे पूर्णपणे ग्रामीण भागातून आलेले, सर्वसाधारणपणे शेतकरी किंवा बलुतेदार वर्गातील असत. पुणेकर सामान्य नागरीकांचा सहभाग तसा मर्यादीतच होता. वारीचे स्वागत, वारकरी मंडळींची व्यवस्था यात कुठे कमतरता नसे, मुक्कामाच्या रात्री होणार्‍या भजन, कीर्तनाच्या कार्यक्रमात पुरेपूर सहभागही असे. पण आपण वारकरी नाही, आपला रोल काय आहे, हे माहीत असे. जो तो आपापला रोल नीट पार पाडत असे.
मात्र गेली काही वर्षं, दिखाव्यासाठी म्हणून वारीत जाण्याची पद्धत आली आहे. त्याचं नवलंही वाटतं व खेदही होतो. नाही, वारीत जाण्याबद्दल objection नाहीये. खेद होतो तो वारीचा मूळ गाभा समजून न घेता, केवळ सेल्फी काढणं, त्या विविध सोशल मीडिया वर टाकणं, सासवड पर्यंत चालून आल्यावर, संध्याकाळी 'श्रमपरिहार' करणं, याचा. मी या अशा काही so called वारकऱ्यांची मुलाखत घेतली. हे सर्व जण कॉर्पोरेट क्षेत्रात विविध स्तरांवर काम करणारे नोकरदार अथवा उच्चशिक्षित व्यावसायिक होते. मिळालेली उत्तरे अत्यंत मजेशीर व तितकीच अंतर्मुख करणारी होती.
१. तुकाराम हे ज्ञानेश्वरांचे वडील होते. का तर 'ग्यानबा तुकाराम' असे म्हणतात.
२. वारी पुण्याहून 'आषाढीला' जाते. (पंढरपूरचा पत्ता कट).
३. हे सगळे लोक (वारकरी) दरवर्षी कुठल्या ओढीनं वारीत येतात - माहीत नाही
४. तुम्ही वारीत का आलात - माहीत नाही, चिल मारायला, तेव्हढाच चेंज इ. इ.
५. 'एक तरी ओवी अनुभवावी' हे माहीत आहे का - म्हणजे काय, what the ****, who cares....
स्वतःशी विचार करत बसलो होतो. का हे असं? वारीतील उस्फूर्त सहभागावर लोकांनी पीएचडी केल्या, अनेक पाश्चात्य मंडळी आजही हे शोधत बसली आहेत की कुठलंही बोलावणं नसताना, कशाचाही ठिकाणा नसताना इतकी लोकं विशिष्ट ओढीनं का जमतात? आणि दुसऱ्या बाजूला ही अशी उत्तरं....
मला असं वाटतंय की आपण सर्व जगण्याचा अर्थ विसरलो आहोत. तो वारकरी सर्व कामं पार पाडत, शेवटी त्या 'विठूराया' चरणी धाव घेतो. आम्हाला मात्र माहीतच नाही की कुठे पोचायचंय...
मांजा कापला गेलेला 'कटी पतंग' झालाय बहुधा....
मात्र गेली काही वर्षं, दिखाव्यासाठी म्हणून वारीत जाण्याची पद्धत आली आहे. त्याचं नवलंही वाटतं व खेदही होतो. नाही, वारीत जाण्याबद्दल objection नाहीये. खेद होतो तो वारीचा मूळ गाभा समजून न घेता, केवळ सेल्फी काढणं, त्या विविध सोशल मीडिया वर टाकणं, सासवड पर्यंत चालून आल्यावर, संध्याकाळी 'श्रमपरिहार' करणं, याचा. मी या अशा काही so called वारकऱ्यांची मुलाखत घेतली. हे सर्व जण कॉर्पोरेट क्षेत्रात विविध स्तरांवर काम करणारे नोकरदार अथवा उच्चशिक्षित व्यावसायिक होते. मिळालेली उत्तरे अत्यंत मजेशीर व तितकीच अंतर्मुख करणारी होती.
१. तुकाराम हे ज्ञानेश्वरांचे वडील होते. का तर 'ग्यानबा तुकाराम' असे म्हणतात.
२. वारी पुण्याहून 'आषाढीला' जाते. (पंढरपूरचा पत्ता कट).
३. हे सगळे लोक (वारकरी) दरवर्षी कुठल्या ओढीनं वारीत येतात - माहीत नाही
४. तुम्ही वारीत का आलात - माहीत नाही, चिल मारायला, तेव्हढाच चेंज इ. इ.
५. 'एक तरी ओवी अनुभवावी' हे माहीत आहे का - म्हणजे काय, what the ****, who cares....
स्वतःशी विचार करत बसलो होतो. का हे असं? वारीतील उस्फूर्त सहभागावर लोकांनी पीएचडी केल्या, अनेक पाश्चात्य मंडळी आजही हे शोधत बसली आहेत की कुठलंही बोलावणं नसताना, कशाचाही ठिकाणा नसताना इतकी लोकं विशिष्ट ओढीनं का जमतात? आणि दुसऱ्या बाजूला ही अशी उत्तरं....
मला असं वाटतंय की आपण सर्व जगण्याचा अर्थ विसरलो आहोत. तो वारकरी सर्व कामं पार पाडत, शेवटी त्या 'विठूराया' चरणी धाव घेतो. आम्हाला मात्र माहीतच नाही की कुठे पोचायचंय...
मांजा कापला गेलेला 'कटी पतंग' झालाय बहुधा....
टिप्पण्या
टिप्पणी पोस्ट करा