मुख्य सामग्रीवर वगळा

भिकारी

तो आणि ती....

असतील तिशीचे....

दोघेही उच्चशिक्षित. मोठ्या, बहुराष्ट्रीय कंपन्यांमध्ये कामाला. तरुण वयातच सर्व काही मिळवलेलं....

खरं तर फक्त पैसा मिळवलेला, बाकी खूप काही गमावलेलं, हरवलेलं....

आज अनेक दिवसांनी दोघेही एकत्र बाहेर पडले होते. याआधी कधी असे बाहेर गेलो होतो? दोघांनाही आठवत नव्हतं. सुरेखसे perfumes मारून दोघे निघाले होते. तिच्या हातात मागच्याच वर्षी पॅरीसला घेतलेली महागडी पर्स. आधी एखादा नवीन picture व नंतर एखाद्या रुफटॉप restaurant मध्ये जेवण, असा बेत ठरला होता.  हलक्या आवाजात किशोर व आशाची duets लावून तो मधूनच शीळ घालत होता. ती त्याच्याकडे बघत होती. दोघेही मूडमधे होते.

एका सिग्नलला गाडी थांबली. काचेवर टकटक झाली म्हणून तिने बाहेर पाहीलं. एक साधारण आठ दहा वर्षांचं पोरगं गजरे हवेत का विचारत होतं.

घेऊ का रे....

घे की. त्यात काय विचारायचंय.... ?

कसे दिलेस रे? तिने काच खाली करून पोराला विचारलं.

मॅडम, दहाला एक, वीसला तीन... घ्या ना तीन, ताजे आहेत...

एव्हढे नकोत. पंधराला दोन दे.

घ्या.  त्याने पटकन दोन गजरे काढून तिच्या हातात दिले. तिने पर्समधून वीसची नोट काढून त्याला दिली.

थांबा हं मॅडम, सुट्टे आणून देतो, असे म्हणून क्षणात ते पोरगं पळत सुटलं. ती अरे, अरे म्हणे पर्यंत दिसेनासं झालं. तो आरशातून मागे बघायचा प्रयत्न करेपर्यंत सिग्नल हिरवा झाला व त्यांना निघावंच लागलं.

हे असले सगळे भिकारी असेच... तो वैतागला.

ह्या सगळ्यांना बोटीत घालून एखाद्या island वर सोडायला पाहीजे....  तिने उपाय सुचवला.

ह्या लोकांचा हा प्लॅनच असतो. आणून देतो सांगून गायब व्हायचं. हे सगळे भिकारी म्हणजे आपल्या देशाचा एक big time problem आहे...

यू.एस. मधे....

दोघेही काही वेळ असेच वैतागत व काहीबाही बोलत राहीले. लाखो रुपये कमावणाऱ्या दोघांचा जीव, त्या पाच रुपयात अडकला होता.

तोपर्यंत पुढचा सिग्नल आला. काचेवर टकटक झाली. तेच गजरेवालं पोरगं होतं. तिने काच खाली करताच त्यानं पटकन पाचची नोट तिच्या मांडीवर टाकली व 'मॅडम, तुमचं पैसं' असं म्हणत, दुसरी गाडी अंगावर यायच्या आत उडी मारून बाजूला झालं.

अरे, अरे, राहूदे तुला....

नगं. बानं सांगितलंय कोनाचंबी पैसं ठिवायचं न्हाई. असलं पैसं पुरत न्हाई...  असं म्हणून ते पोरगं दिसेनासं झालं.

दोघांनाही काही वेळापूर्वी तोडलेले तारे आठवले. राहून राहून त्या पोराचे शब्द त्यांच्या कानात वाजत होते.

असलं पैसं पुरत न्हाई... असलं पैसं पुरत न्हाई...

मांडीवरची नोट एकच विचारत होती....

सांगा आता, भिकारी कोण.....?







टिप्पण्या

या ब्लॉगवरील लोकप्रिय पोस्ट

पक्षी उडोनि जाई...

 वर्षातून दोन वेळा, दर सहा महिन्यांनी, मला या परिस्थितीचा सामना करावा लागतो. माझ्या सीएच्या व्यवसायात वर्षातून दोन वेळा, परीक्षा पास झाल्यानंतर मुलं आमच्या ऑफिसमधे आर्टिकलशिपसाठी येतात. तीन वर्षं काम करतात व एक दिवस त्यांची आर्टिकलशिप संपते. आणि हा जो 'एक दिवस' असतो ना तो फार त्रासदायक असतो. आता दर सहा महिन्यांनी इतकी मुलं येतात, तीन वर्षांनी ती जाणारच असतात. मग त्यात इतकं त्रासदायक काय? असा प्रश्न पडूच शकतो. कदाचित असंही असेल की याचा त्रास मलाच होतो.  तो एक दिवस येतो. दोघं तिघं केबिनमधे येतात. काय रे...??? सर, आज आमचा लास्ट डे... आं, संपली तीन वर्षं? हो ना सर. कळलीच नाहीत कशी संपली... त्याचं काय आहे ना, ही जी काही तीन वर्षं असतात ना ती म्हणजे केवळ तीन गुणिले तीनशे पासष्ट इतकाच हिशेब नसतो. आला ऑफिसमधे, गेला क्लायंटकडे, केलं काम, झाली तीन वर्षं असा कोरडा कार्यक्रमही नसतो. बघता बघता एक वेगळा बंध निर्माण करणारी ही तीन वर्षं असतात. पहिल्या दिवशी कोण कुठला माहीतही नसणारा मुलगा, शेवटच्या दिवशी गळ्यातला ताईत झालेला असतो. एखादी मुलगी, एखादी का बहुतेक सगळ्याच, सासरी जाताना रडावं तशी रडत

विस्कटलेला अल्बम

खरं तर फोटोंचा अल्बम बघणं हा एक मस्त टाईमपास असतो. सर्वसाधारणपणे कुठल्याही चांगल्या निमित्तानं कुठे गेल्यानंतर किंवा लोक जमल्यानंतर काढलेले हे फोटो एखाद्या टाईममशीनप्रमाणे आपल्याला भूतकाळात हिंडवून आणतात. मग तो एखादा जुना, कृष्णधवल फोटोंचा अल्बम असो वा एखाद्या मोबाईलमधली गॅलरी.  परवा जवळजवळ अडीच वर्षांनी आफ्रिकेला येणं झालं. गेली अनेक वर्षं इथे येत असल्यामुळे इथे काम करणारे अनेक जण माझे चांगले मित्र आहेत. नेहमीप्रमाणे संध्याकाळी अकाउंट्स, फायनान्स मधल्या लोकांचं गेट टुगेदर ठरलं. मी तिथे गेल्यावर सगळे माझ्याभोवती जमले. बहुतेक चेहरे ओळखीचे होते. काही नवीन चेहरेही होते. काही परिचित चेहरे दिसत नव्हते. पण तिथे असलेल्या प्रत्येक चेहऱ्यावर काही वेगळेच भाव असल्याचा मला भास झाला. वेलकम बॅक टू आफ्रिका, नाईस टू सी यू आफ्टर अ लॉन्ग टाईम वगैरे वाक्य म्हणली गेली.  मात्र ह्या सगळ्या वाक्यांमागचं खरं वाक्य होतं,  हॅपी टू सी यू अलाइव्ह...    कुणी एकानं लेट्स कॅच अप व्हेअर वी लेफ्ट म्हणत मागल्या वेळच्या गेट टुगेदरचा अल्बम लॅपटॉपवर उघडला. परिणाम उलटाच झाला. सगळेच जण गप्प होऊन कुठेतरी हरवल्यासारखे झाले. क

गझलशाळेत डोकावताना

 जे कोणी मला ओळखतात त्यांना आजचे हे शीर्षक वाचून जरा नवलच वाटले असेल. मी आणि गझल? ज्या इसमाचा बडबडगीतांशीही संबंध नाही तो थेट गझलबद्दल काहीतरी कसा काय लिहू शकतो? ही शंका रास्त असली तरी त्याचा दोष माझ्यावर येत नाही. खरं म्हणाल तर बालकवी, कुसुमाग्रज, विंदा, पाडगावकर (अगदी लिज्जत पापडासकट) यांच्या कविता मला आजही आवडतात. ग्रेस, जी ए, यांच्या कविता कधीच कळल्या नाहीत हेही प्रामाणिकपणे मान्य करतो.  पण एकूणच कवितांच्या बाबतीत माझा 'औरंगजेब' करायचं श्रेय माझ्या, मुख्यतः कॉलेजमधल्या, वर्गमित्रांना जातं. कुठल्यातरी मुलीच्या एकतर्फी प्रेमात पडायचं, तिला सरळ जाऊन विचारायचं डेरिंग बहुधा नसायचंच. मग यांचा एकतर्फी प्रेमभंग व्हायचा. की झालं, डायरिया झाल्यासारख्या प्रेमभंगाच्या कविता सुरु. फार सावध रहायला लागायचं ह्या प्रेमभंग्यांपासून. चुकून कधी कोणी गाफीलपणे यांच्या हातात सापडला तर तो मुलगा पुढले तीन दिवस कॉलेजला येत नसे. सगळे लेकाचे पुलंच्या नानू सरंजामेछाप कविता पाडायचे. तेच ते, 'मला गिळायचं आहे ब्रह्मांड' किंवा 'मी झोपतो करून हिमालयाची उशी' वगैरे वगैरे. अनेकांच्या कविता ऐकून